Sommige mensen hebben altijd al geweten dat ze willen schrijven. Ik niet. 

Ik dacht altijd dat ‘iets moois doen voor de wereld’ betekende dat je onrecht bestreed, kansarme mensen hielp en een VN-pasje om je nek had bungelen. Totdat ik zelf zo’n pasje bemachtigde en vervolgens elke lunchpauze het park in vluchtte om het knagende gevoel van onmacht van me af te schrijven. Ik zocht onbewust naar een manier om al dat opgezogen leed om te vormen tot iets lichters, iets hoopgevends. In dat zorgvuldige kauwen op mijn broodje en mijn woorden, vond ik die manier en herontdekte ik de delen van mezelf die ik vergeten was.

Ik ben nog steeds een mensenrechtenjurist, maar ik gebruik nu meer dan wetteksten in mijn zoektocht naar een meer humane, zachtere wereld. Ik schrijf verhalen en gedichten en maak soms politieke kunst. Centrale thema’s in mijn werk zijn migratie, medemenselijkheid en het licht dat zelfs op de donkerste plekken doordringt. Op deze website deel ik mijn publicaties.